De lente hangt in de lucht, je kunt het ruiken, voelen en zien. Het maakt dat ik enorm veel zin heb om naar buiten te gaan. Dat herken je vast.
Zo verliet ik een paar weken geleden, met enige moeite, om vijf uur ’s ochtends mijn warme en comfortabele bed voor een twee uur durende wandeling met een boswachter en vier anderen. We vertrokken in het donker en liepen in stilte door de duinen. We liepen rustig, in ons eigen tempo, en moesten steeds goed voelen waar we onze voeten konden neerzetten. Heel langzaam werd het lichter om ons heen. Na ongeveer een uur kwamen we bij een duinmeertje en daar zaten we een tijd op een zelf gekozen plek aan het water.
We keken en luisterden. Het was stil en ook weer niet en tussen de geluiden van eenden, ganzen, meeuwen door was er opeens het heldere zingen van twee boomleeuweriken. Prachtig, nooit eerder hoorde ik dat zo bewust.
En al was er geen mooie zonsopgang, en miezerde het een beetje – het was een magische ervaring en ik was zo blij dat ik me een paar dagen daarvoor in een opwelling had opgegeven voor deze wandeling!
Het nodigde ook uit tot schrijven; aan de oever van het meertje noteerde ik al wat woorden en zinnen en later die dag volgde er meer.
Doet dit je denken aan een bijzondere (natuur)ervaring die jij hebt meegemaakt, en heb je zin om erover te schrijven, dan vind je verderop twee schrijfopdrachten.
Lees verder